Na een week van grondige voorbereiding vertrokken we om 08:15 uit de jachthaven richting zuiden, om te starten thv Senneroog. Op de motor en autopilot, aan de koffie, er zou immers nog genoeg gezeild worden. Al tijdens het zeil hijsen voor de start liepen we vast midden in het Dokkummer Diep, door een hopeloos lage waterstand, iets waar veel deelnemers nog mee te maken zouden krijgen. Take2 kon ons tijdig vlot trekken, waarvoor onze dank. Met de kaart en routelijst met ducktape op het schuifluik zijn we net na 10:00 gestart, nadat we nog hulp wilden bieden aan Bertus, maar die kon zich uiteindelijk zelf redden.
Met enkelrif voor de wind naar de scheidingston Dd2-S1, waarna het deelnemers veld zich verspreide. Wij hadden de 20 op onze lijst staan, via 19 en 18. Bij het ronden van de scheidingston eind 19 liepen we ook vast, maar konden zonder motor loskomen en voor de vorm nog een extra ronde gemaakt om de ton (daar wil je geen gezeur om hebben). Bommel zag af van rak 20, ivm de windrichting, wij hebben dat rak wel gedaan en toen richting noorden. Na diverse rakken en een aanwakkerende wind kwamen we onder Hoek van de Bant terecht, waar een nare golfslag stond aan lagerwal en het hard werken bleek om richting Lauwersoog te komen. Onder de relatieve luwte van het Vogeleiland ons tweede rif gezet, en de HA fok gehalveerd, daar hebben we geen seconde spijt van gehad.
Na het ronden van de Nr3 weer terug rond de VO3 en Hoek van de Bant de andere kant op. Bij de KiteLa1 kwamen we Bertus tegen die toen nog geen problemen had, maar toen we weer zuidoost in moesten hakken, zagen we achter ons al dat hij niet zijn allerbeste zeildag uit zijn lange carriere had. Nog overwogen om te helpen was de Bommel ons net voor, en zijn wij verder gevaren.
Volgens onze routelijst zouden we nogmaals de KiteLa1 moeten ronden, maar toen kwam de stuurvrouw van de Dubhe in opstand. Die was even klaar met zoveel klotsend water, dus werd de koers verlegd naar de 12, via de 8, waar de Kokmeeuw werd ingehaald. Dat ging beter en besloten werd nog eenmaal de Slenk in te varen en terug, en dan via 11 en 10 finishen.
Helaas liepen we ver in de vaargeul tussen de SBR 6 en 4 noordwaarts vol aan de grond. Daar hielp geen motor meer aan. Gelukkig waren de mannen van de KNRM zo’n beetje klaar met de Osprey, die bovenop de bult lag (volgens ons geen rak), en konden ze ons ook weer op weg helpen. We besloten de wedstrijd te staken, omdat we door het te laat aankomen dan geen voordeel meer zouden halen uit onze extra ronde om de plaat. En we mochten finishen. Het was mooi geweest. Tijd voor de gehaktballen en sterke verhalen!
Nora en Bob van de Dubhe
Geef een reactie